[ad_1]

مقدمه

در اردیبهشت ماه  ۱۳۸۵ اولین کنفرانس بین المللی گردشگری و صنایع ­دستی از طرف سازمان گردشگری سازمان ملل متحد، و با همت پژوهشکده هنرهای­ سنتی و معاونت هنرهای­ سنتی و صنایع­ دستی سازمان میراث ­فرهنگی، صنایع ­دستی ­وگردشگری در تهران برگزار شد که حاصل این برنامه انتشار مجموعه مقالات ارزشمند و بیانیه­ ای جهانی بود. متاسفانه مباحث این کنفرانس به صورت رسمی منتشر نشد؛ در این مجال سعی شده سخنرانی های آن کنفرانس به صورت چکیده و خلاصه شده در چند نوبت منتشر شود.

بخش۹ – استفاده موفق از صنایع دستی برای کاهش فقر و توسعه گردشگری در استان گوئیژو

خانم شنگ مینگ یانگ – مدیر دفتر جهانگردی گوئیژو – چین

معرفی استان گوئیژو و میراث فرهنگی آن

استان گوئیژو در جنوب غربی چین واقع شده و با جمعیتی حدود ۳۹.۴ میلیون نفر، میزبان بیش از ۱۲.۹ میلیون نفر از اقلیت‌های قومی است. این منطقه محل تلاقی فرهنگ‌های باستانی متنوعی مانند Miao، Yao، Buyi، Dong، Shui، Yi و دیگران است که میراث فرهنگی زنده و غنی را شکل داده‌اند. طبیعت کوهستانی گوئیژو ضمن ایجاد انزوا، به حفظ سنت‌ها و سبک زندگی بومی کمک کرده است؛ از روش‌های تولید سنتی تا آداب و رسوم، موسیقی، رقص، زبان، معماری و مجسمه‌سازی.

صنایع دستی سنتی گوئیژو حاصل مهارت‌های پیچیده و تاریخی هزاران ساله‌اند و به عنوان گنجینه‌ای فرهنگی، مورد توجه گردشگران قرار گرفته‌اند. این صنایع شامل انواع بافندگی، گلدوزی، باتیک، کاغذسازی، سفالگری، نقره‌کاری، سبدبافی و ساخت اشیاء از چوب و بامبو هستند. هدف اصلی، استفاده از تولید و بازاریابی این صنایع دستی برای حفظ سنت‌های فرهنگی، کاهش فقر و توسعه گردشگری است.

ثبت تاریخ فرهنگی از طریق صنایع دستی

بسیاری از اقوام بومی گوئیژو زبان نوشتاری ندارند؛ زنان با استفاده از گلدوزی و طراحی لباس‌های سنتی، تاریخ، افسانه‌ها و اسطوره‌های خود را ثبت کرده‌اند. لباس‌های سنتی به عنوان “حماسه‌های پوشیدنی” عمل می‌کنند و نمادهایی چون اژدها، حیوانات و گیاهان را در خود دارند. گوئیژو همچنین محل نمایش‌های آئینی ماسک‌دار باستانی است که مهارت‌های ساخت ماسک به صورت شفاهی نسل به نسل منتقل شده‌اند.

معماری سنتی منطقه شامل خانه‌های چوبی، برج‌های هنری و پل‌های مسقف است که توسط استادکاران محلی ساخته شده‌اند. با وجود فقر اقتصادی، مردم از نظر فرهنگی غنی‌اند و مهارت‌های صنایع دستی در سراسر استان گسترده است. بیشتر صنعتگران زن و سالمند هستند و دانش خود را از طریق تجربه و حافظه تاریخی منتقل می‌کنند. مهاجرت جوانان به شهرها باعث کاهش نیروی کار ماهر در روستاها شده و صنایع دستی سنتی را در معرض خطر نابودی قرار داده است.

نمونه‌های موفق توسعه صنایع دستی

دهکده تاگبا، که پیش‌تر منطقه‌ای فقیر بود، با حمایت دولت و برگزاری جشنواره‌های فرهنگی، به مرکز تولید سوغات گردشگری تبدیل شد. با تشکیل اتحادیه صنایع دستی گردشگری روستایی، آموزش‌هایی در زمینه بسته‌بندی، فروش آنلاین و مذاکره با خریداران ارائه شد. این اقدامات باعث رشد اقتصادی و خروج ۹۵٪ روستاییان از فقر شد.

در بازار Kaili، فروشندگان کوچک به تاجران ماهر تبدیل شدند و بازار Yinpanpo به بزرگ‌ترین بازار فروش لباس‌های سنتی قومی در چین تبدیل شد. این بازار باعث آگاهی فرهنگی و اقتصادی زنان محلی شد و آنان را به تاجران موفق تبدیل کرد. با این حال، جمع‌آوری لباس‌های کمیاب توسط موزه‌ها و مجموعه‌داران خارجی، خطر نابودی میراث فرهنگی را به همراه دارد.

در شهر Anshun، تولیدکنندگان باتیک با حمایت دولت به مدل‌های کوچک شرکت‌های گردشگری تبدیل شدند. بیش از ۱۰۰ تولیدکننده محلی سالانه حدود ۲ میلیون متر پارچه و ۳۰۰,۰۰۰ اثر باتیک تولید می‌کنند. با وجود موفقیت، چالش‌هایی مانند رکود بازار، مالکیت معنوی، کنترل کیفیت و حمایت دولتی همچنان وجود دارد.

شرکت Qianyibao نیز با ترکیب هنر مدرن و سنتی، آویزهای نقره‌ای خاصی طراحی کرده و به معرفی صنایع دستی گوئیژو در بازار جهانی کمک کرده است. این شرکت با گردش مالی سالانه ۲ میلیون RMB، اشتغال‌زایی کرده و به بازگشت صنعتگران مهاجر کمک کرده است.

گردشگری فرهنگی و آموزش مهارت‌های سنتی

برخی دهکده‌ها با تمرکز بر آموزش مهارت‌های سنتی به گردشگران، به مراکز تبادل فرهنگی تبدیل شده‌اند. گردشگران خارجی مانند Gina Corrigan و Fila با برگزاری تورهای آموزشی، به کارشناسان صنایع دستی گوئیژو تبدیل شده‌اند. دهکده Shiqiao Miao با محوریت کاغذسازی سنتی، درآمد قابل توجهی از گردشگری کسب کرده است.

استراتژی‌ها و چشم‌انداز توسعه

در گذار از مهارت‌های سنتی به تولیدات گردشگری، گوئیژو با چالش‌هایی مواجه است؛ از جمله حفظ میراث فرهنگی، انتقال دانش به نسل جوان، ایجاد زنجیره تولید و فروش، و ثبت برندهای بین‌المللی. هدف این است که تا سال ۲۰۱۰، سهم صنایع دستی از درآمد گردشگری به ۳۰–۵۰٪ برسد.

بر اساس کنوانسیون یونسکو، توسعه صنایع دستی به عنوان راهی برای حفظ میراث فرهنگی غیرمادی تلقی شده و اصولی مانند ایجاد فضای مثبت برای تولید و فروش، معرفی ارزش فرهنگی به گردشگران، تولید با کیفیت و قیمت مناسب، و ایجاد سازوکارهای محافظتی در نظر گرفته شده‌اند.

برنامه‌ریزی برای ساخت موزه‌های اکولوژیکی و موضوعی در دهکده‌ها نیز در دستور کار قرار دارد. بانک جهانی وام ۶۰ میلیون دلاری برای محافظت فرهنگی اختصاص داده و سه قومیت Tunpu، Dong و Miao به عنوان مراکز کلیدی انتخاب شده‌اند. تا سال ۲۰۲۰، سیستم کامل محافظت از میراث فرهنگی غیرمادی در گوئیژو شکل خواهد گرفت.

رویدادها و همکاری‌های اجتماعی

برگزاری مسابقات طراحی، رقابت صنعتگران و نمایشگاه‌های تجاری صنایع دستی گردشگری از جمله اقدامات جدید برای توسعه بازار و کشف استعدادهای محلی است. همچنین مراکز حمایتی در ۵۰ دهکده برای توسعه گردشگری و صنایع دستی ایجاد شده‌اند که نقش آموزشی، پژوهشی و ارتباطی دارند.

این مراکز با همکاری محققان، داوطلبان و روستاییان، به انتقال دانش سنتی، آموزش جوانان و حمایت از توسعه پایدار کمک می‌کنند. گردشگری در گوئیژو با وجود شروع دیرهنگام، رشد سریعی دارد و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۱۰ تعداد گردشگران داخلی و خارجی به طور چشمگیری افزایش یابد.

در پایان، گوئیژو از همه نهادهای حرفه‌ای، کارشناسان و داوطلبان برای مشارکت در حفظ فرهنگ و توسعه گردشگری استقبال می‌کند و از سازمان جهانی گردشگری و دیگر نهادهای بین‌المللی درخواست حمایت دارد.

دانلود فایل متن کامل مقاله

.

.

ادامه دارد

بخش اول _ گردشگری و پیوند آن با صنایع دستی

بخش دوم – صنایع دستی و ارتباط آن با جهانگردی / صنعتگران نیز سرمایه های شما هستند

بخش ۳ – تاثیرات متقابل گردشگری و صنایع دستی

بخش ۴ – گردشگری به عنوان سازمان­ دهنده ­ای برای صنایع دستی: مزایا و مضرات

بخش ۵ – از بومی تا جهانی: اتصال صنایع دستی تایلند به صنعت جهانگردی

بخش ۶ – جهانگردی و صنایع دستی: نوگرایی و هویت در بازار جهانی

بخش۷ – صنایع دستی و جهانگردی – مشکلات و چشم اندازها

بخش۸ – سنجش صنایع دستی و تأثیر آن بر گردشگری از طریق شاخص

بخش۹ – استفاده موفق از صنایع دستی برای کاهش فقر و توسعه گردشگری در استان گوئیژو

بخش۱۰ -تدوین برنامه بین المللی بازاریابی صنایع دستی در صنعت گردشگری

بخش۱۱ – راهکارهای آسه‌آن در بازاریابی صنایع دستی

[ad_2]