استاد فرشچیان، سرحلقه نگارگران معاصر و پاسدار امانت نقش و رنگ در میراث زنده ایران/ از تبار حاملان و ناقلان میراث زنده

رئیس مرکز مطالعات پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس در آسیای غربی و مرکزی، در گفت‌وگو با میراث‌آریا با ابراز تاسف عمیق برای فقدان استاد محمود فرشچیان گفت: در پهنهٔ گیتی، گاه روح‌هایی می‌درخشند که فروغشان نه در حصار یک عمر، که در گسترهٔ قرون می‌تابد؛ هنرمندانی که حضورشان، صیقل‌دهندهٔ آینهٔ فرهنگ و غیبتشان، آزمونِ استقامت حافظهٔ ملت‌هاست. استاد محمود فرشچیان از این سلسلهٔ کمیاب بود؛ نادره‌ای که در آسمان هنر ایران طلوع کرد، در مدار سنت بالید، و در افق نوآوری به اوج رسید.

آتوسا مومنی با تاکید بر اینکه، استاد فرشچیان، در خانه‌ای که ایمان، سقف آن بود و فرهنگ، ستون‌هایش، چشم به جهان گشود تصریح کرد: در جوانی، دست به دامن میراث کهن برد و از استادان نامدار عصر، امانت هنر را ستاند؛ و آنگاه، با همتی بلند، این امانت را نه تنها پاس داشت، که در بوستان خلاقیت و ذوق، به گل و بار نشاند. او نه تنها شاگرد محضر استادان بود، بلکه خود به محضری بدل شد که نسل‌ها از آن، ادب هنر و آداب عشق را آموختند.

او با یادآوری اینکه فرشچیان، نگارگری را از حاشیهٔ روایت به متن حیات کشاند؛ از قید وابستگی به شعر رهانید و به استقلال تصویر رساند، افزود: او توانست خط و رنگ را به زبانی جهانی بدل کند که در آن، آیین و ایمان، حکمت و حیرت، دست در دست هم دهند. از حریم نگارگری صفوی و تیموری تا گالری‌های اروپا و آمریکا، او سفیری بود که با خود، فرهنگ ایران را به ضیافت جهانیان برد.

مومنی تاکید کرد: استاد در آثارش چه «عصر عاشورا» و «شام غریبان»، چه «ضامن آهو» و تابلوهای خیال‌انگیز دیگر، رنگ، عصارهٔ عاطفه و خط، قامت اندیشه شد هر پرده، حدیثی از وفاداری به حقیقت و هر ترکیب، شهادتی بر پیوند هنر و معنویت بود. او می‌دانست که هنر، اگر در ظرف هویت ریخته شود، زلال می‌ماند و اگر در جویبار نوآوری روان و جاودانه می‌شود. استاد فرشچیان از تبار حاملان و ناقلان میراث زنده بود؛ از آنان که می‌دانند هنر، مشعلِ رهروان آینده است.

رئیس مرکز مطالعات پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس در آسیای غربی و مرکزی، با اشاره به اینکه، فرشچیان امانت نقش را با وقار و وفا از گذشتگان گرفت و با شکوه و شکفتگی به آیندگان سپرد گفت: اینک، اگرچه جسم او به خاک بازگشته، اما جوهر آثارش، همچنان در طاق‌نمای فرهنگ و حافظهٔ ملت، فروزان خواهد ماند. نامش، در سطر نخست دفتر نگارگری معاصر، با مرکّب جاودانگی نگاشته شده است؛ و یادش، چونان نسیمی از بهار، بر جان هر که با هنر و هویت این سرزمین پیوند دارد، خواهد وزید.

انتهای پیام/